Եթե այս ներկայացումը նայելուց հետո՝ ինչ-որ մեկը որոշել է մնալ հայրենիքում, կարելի է համարել այն ստացված. Բեգ-Վանյան

Նա ստիպված է հակառակ իր կամքի՝ լքել իր հայրենիքը եւ ապրել օտարության մեջ, լինել պանդուխտ: Անցնելով շատ դժվարությունների միջով՝ թվում է, թե հարմարվում է օտարությանը, բայց իրականում փորձում է իր ներսի կարոտը մարել… Մեր օրերում այսքան արդիական պատմության մասին է բելգիացի դրամատուրգ Լայլա Նաբյուլսի «Երկու ճամպրուկով դեպի Կանադա» պիեսը, որը բեմադրել է ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆ ՄԻՆԱՍՅԱՆԸ (Բեգ-Վանյան): «Արմմոնո» միջազգային թատերական փառատոնի շրջանակում այս ներկայացումը հանդիսատեսը դիտեց Հասմիկ Գեւորգյանի դերակատարմամբ: Ի դեպ, Հարությունն արդեն 3-րդ տարին է մասնակցում «Արմմոնո»-յին. առաջին անգամ հանդես է եկել դերակատարմամբ, երկրորդ անգամ ներկայացել է Անահիտ Թոփչյանի «Մենախոսություն գժանոցում» պիեսի բեմադրությամբ, իսկ այս տարի՝ արդեն «Երկու ճամպրուկով դեպի Կանադա»-յով:

- Ինչո՞ւ որոշեցիք մոնոներկայացում բեմադրել հենց բելգիացի դրամատուրգ Լայլա Նաբյուլսի պիեսի հիման վրա:

- Ինձ հետաքրքրեց թեման, որը, ցավոք սրտի, մեր օրերում արդի է: Առհասարակ, որպես բեմադրիչ, ես կարեւորություն եմ տալիս հենց պիեսի ասելիքին, թե այդ գաղափարը դերակատարի կողմից ինչպես կմատուցվի: Այս դեպքում՝ ներկայացնելով պատերազմը, դրա հետեւանքները՝ բռնի ուժով տեղահանությունը, արտագաղթը մի կնոջ միջոցով: Հերոսուհին պատմում է, որ ամուսինն ուզում էր, որպեսզի իրենք Կանադա մեկնեն՝ մտածելով, որ այնտեղ պատերազմ չի լինում, ամեն բան խաղաղ է: Բայց այնպես է ստացվում, որ Կանադայում տեղ չի հատկացվում նրանց եւ գնում են Բելգիա: Սակայն, Բելգիայում լինելով էլ, միեւնույն է, նրանք սպասման մեջ են: Պիեսում մի հատված կա, որտեղ ասվում է, որ աշխարհը քաղաքական գործիչների համար, կարծես, մեծ թխվածքաբլիթ լինի, նրանք վերցնում են դանակը եւ մասերի են բաժանում: Ում ինչ բաժին է հասնում, համարում է, որ իրենն է: Եվ հերոսին էլ ասում է, որ Բելգիայից դեռեւս չի գնա, որովհետեւ աշխարհում ժամանակ առ ժամանակ մի նոր թխվածքաբլիթ է պատրաստվում: Նկատի ունի այն, որ, միեւնույնն է, աշխարհը իր վերջնական, այսպես ասած, սահմաններում չէ, անընդհատ փոփոխություններ լինում են:  21-րդ դարում, երբ բոլոր պայմանները ստեղծված են բնականոն եւ բարեկեցիկ կյանքի համար, բոլորը խոսում են խաղաղության մասին, իսկ իրականում ամեն ինչ ավելի խճճված է եւ պատերազմներով լցված:

- Մոնոներկայացումը գրեթե մեկ ժամ է տեւում, ի՞նչ հնարքների եք դիմել՝ հանդիսատեսի ուշադրությունը մշտարթուն պահելու համար:

- Իրականում մոնոներկայացումն ավելի շատ ունի այդ խնդիրը: Չէի ասի, թե ինչ-որ հնարքների եմ դիմել, բայց քանի որ ինքս սիրում եմ եւ տեղ եմ տալիս սիմվոլներին, ներկայացումը որոշակի առումով սիմվոլիստական է, չնայած նրան, որ հիմնված է միմիայն դերակատարման վրա: Այսինքն՝ առաջին տեղում դերասանական խաղն է, նրա էմոցիանալ վիճակներն են, պարզապես, մի երկու տեղ, աննշնան կան սիմվոլիստական նշանակություն ունեցող դեկորացիաներ:

- Ո՞րն է այն գլխավոր մեսիջը, որ փորձել եք այս ներկայացումով հասցնել հանդիսատեսին:

- Ներկայացումից հետո հանդիսատեսի հետ ունենալով անմիջական շփում՝ հարցերի միջոցով հասկացա, որ այն մեսիջը, որն ուզում էինք հասցնել, տեղ է հասել: Այս առումով մեր կողմից դրված նպատակին հասել ենք: Ցավոք, ներկայացմումը նայում էին այն մարդիկ, ովքեր եւս տուժող կողմն են, իրականում «Երկու ճամպրուկով դեպի Կանադա»-յի կարեւոր մեսիջն ուղղված է լիդերներին, հուսանք՝ հասարակ մահկանացուներս նրանց համար միջնորդ կդառնանք: Կարծում եմ՝ եթե մեր ասելիքը նրանց էլ հասնի, իսկապես կլինի խաղաղություն: Չէ որ, մարդը լինի Ֆրանսիայում, Հայաստանում, Ռուսաստանում նույնն է: Այդ տարածքային կռիվները լիդերներին են պետք, իսկ ժողովուրդն ամենուր ուզում է ապրել իր երկրում խաղաղ՝ լինի ռուս, ամերիկացի, թե՝ հայ: Այո՛, լինում են դեպքեր, որ գնում են այլ երկրներ, բայց պիեսի բուն գաղափարը նաեւ կարեւորումն է քո երկրում մնալը: Այսինքն՝ այստեղ ազգայինից կառչելու թեման էլ է արծարծվում, որ ազգասեր եւ սեփական մշակույթը կարեւորող մարդիկ ուզում են մնալ իրենց երկրում: Այնպես որ, եթե այս ներկայացումը նայելուց հետո՝ ինչ-որ մեկը որոշել է հետ կանգնել արտագաղթելու մտադրությունից եւ մնալ Հայրենիքում, ուրեմն՝ կարելի է համարել այն ստացված:

ՀՐԱՆՏ ՍԱՐԱՖՅԱՆ

Այս թեմայով Ստիպված էի պատմել իմ պատմությունը՝ թույլ տալով հանդիսատեսին կարեկցել իմ պայքարին. Իբրահիմ Միարի Երեխաներին մի՛ վանեք ձեզնից, մի՛ տվեք մանկատուն, սա ուղղակի սարսափելի է. Սարգիս Շողունց Հայ փոքրիկները օգնեցին ռուս դերասանին «գործն ավարտին հասցնել» Սիրահարվել եմ Երեւանին... Իմ սիրտն արդեն ձեզ հետ է. Նիկոլայ Բալոբան «Մոնոկլ» 14-րդ միջազգային փառատոնն ազդարարվեց «ԱՐՄՄՈՆՈ»-յի «Բալերինա Վարեչկա» մոնոներկայացումով